نور، صدا، دوربين، خنده: وداع با سينما

 

«مصائب شيرين» روايت غرورها و هويت‌هايي ا‌ست که ديده نشده، انکار مي‌شوند! قهرمان‌هايي که در مرز تناقض معني‌داري زندگي مي‌کنند و براي اثبات خود در پي دليل هستند. اين فيلم متعلق به دوراني از فيلمسازي عليرضا داوودنژاد است که او در پي رسيدن به سينمايي خاص، شخصي و کم هزينه بود، جايي که بيشتر بازيگران اعضاي خانواده او بودند و جنس قصه‌ها نيز با توجه به همين ويژگي نوشته مي‌شد.
سينماي اين دوره داوودنژاد را مي‌توان سينمايي «پيک نيک»‌ي و سرخوشانه دانست که او در آن با سينما زندگي مي‌کند، آثاري نظير «مصائب شيرين»، «بچه‌هاي بد» و… حاصل اين دوره از هنر فيلمسازي اوست. او که با «نياز» آغاز کرد و با اين جنس سينما به اوج خلاقيت و بلوغ سينمايي خويش دست يافت بعدها دچار تغيير مشخصي در سبک فيلمسازي خود شد و به ساخت آثاري دست زد که بيشترين هدفش ماندگاري در سينما بود. «داوودنژاد»‌ي که «هشت پا»، «هوو» و … را مي‌سازد فقط نشانه‌هاي بقاء در سينما را در خود دارد، او که زماني در پي دغدغه‌هاي متعالي و پيشرو در سينماي ما بود اين روزها به نشانه‌اي براي بقاء تبديل شده است. جنس زمانه و اقتضاء غالب آن داوودنژاد را نيز به مردي از همين جنس تبديل کرده و اميدواري‌هايي که زماني با آثاري نظير «مصائب شيرين» به وجود آمده روز به روز در او کمرنگ‌تر مي‌شود. 
مصائب شيرين در نشست ماهانه «نور، صدا، دوربين، خنده» به نمايش درآمد.

                                   

لینک کوتاه مطلب : http://dtnz.ir/?p=311625
نظر بدون فحش شما چیست؟

آدرس ایمیل شما منتشر نخواهد شد.


The reCAPTCHA verification period has expired. Please reload the page.