زبان سياست
«زبان سياست» عنوان کتابي است نوشته ايدريئن بيرد که توسط دکتر محمدرضا اصلاني ترجمه شده و نشر فرهنگ نشر نو در سال ۱۳۹۷ آن را منتشر کرده است.
اين کتاب با ترجمه‌اي دقيق و روان، شرحي است بر برخي از حوزه‌ها که دانشجويان علوم سياسي و زبان‌شناسي علاقه دارند تا در آن پژوهش کنند. داده‌هاي کتاب براي تبيين برخي اصول کلي است، و نه تحليل بسيار دقيق مسايل خاص سياسي.
فصل اول کتاب به کند و کاو در چند برداشت متداول و معمولا منفي از سياست و سياست‌مداران مي‌پردازد.
فصل دوم روي برخي موضوعات معني‌شناسي تمرکز دارد. اين فصل بررسي مي‌کند که استعاره، کنايه، قياس و «چرخش» در گفتمان سياسي چگونه به کار مي‌رود و اين که هر معنايي نسبي است.
فصل سوم و چهارم به مبارزات انتخاباتي، شعارها، پوسترها، بيانيه‌هاي سياسي، مبارزات محلي و گزارش‌هاي مطبوعاتي مي‌پردازد و آن‌ها را تجزيه و تحليل مي‌کند.
در فصل پنجم به جنبه‌هاي گوناگون سخنراني‌ها و بيانات سياسي پرداخته شده است.
اما فصل ششم که فصل آخر کتاب است، شيوه‌هاي پاسخ دادن سياست‌مداران به پرسش‌ها در مجلس و در هنگام مصاحبه با رسانه‌ها را تحليل مي‌کند.
نکت? جالب اين است که در بخش اول اين کتاب، قسمتي هم به طنز در سياست‌مداران اختصاص دارد و اين‌که طنزپردازان چگونه با طنز به نظام‌ها و شخصيت‌هاي سياسي حمله مي‌کنند.
در اولين نمونه، نقيضه‌هاي طنزآميز در اثر ادبي کلاسيک «سفرهاي گاليور» نوشت? جاناتان سوئيفت تحليل مي‌شود و اين‌که چگونه سوئيفت دو استعار? سياسي «پريدن» و «خزيدن» را به زبان سياست افزود.
نمون? دوم تحليل مقاله‌هاي «بيل عزيز» از مجل? پرايوت است. اين مقاله‌ها شامل نامه‌هايي است که همسر مارگارت تاچر به هم‌بازي گلفش نوشته است. او نخست‌وزير بريتانيا را به طنز مي‌کشد و نشان مي‌دهد همسر تاچر ثروتمند و خودکامه نظر مساعدي به سياست‌مداران نداشت.
زبان سياست اين‌گونه آغاز مي‌شود:
«وقتي که نخست‌وزير بريتانيا هارولد ويلسن گفت: «در سياست يک هفته زمان درازي است» به اين واقعيت اشاره مي‌کرد که موفقيت و شکست سياسي هرگز دور از هم نيستند و يک هفته مي‌تواند در هر يک از اين دو مورد تفاوت زيادي ايجاد کند.»
دکتر محمدرضا اصلاني که پيش از اين کتاب‌هاي ارزنده‌اي چون فرهنگ واژگان طنز را تاليف کرده است، ترجم? کتاب زبان سياست را تقديم کرده است به:
«روح پاک شهيدان گمنام انقلاب مشروطه، همان عزيزاني که در فراز و نشيب‌هاي تاريخ به فراموشي سپرده شدند و ديگر حتي در گورستان‌ها هم نشاني از آن‌ها نيست!»
روح الله احمدي – دفتر طنز حوزه هنري
