تقديم به حضرت ابوالفضل (ع)

لبخند زد به خواهش لب‌ها و تشنه ماند

دريا رسيد بر لب دريا و تشنه ماند

آخر شکافت مشک و به خاک اوفتاد آب

چک‌چک‌ چکيد بر سر دنيا و تشنه ماند

ابر آمد از تمامي عالم، سياه و سرد

شد خيس از  تنفس رويا و تشنه ماند

از چشمه‌هاي چشمش دريا پر آب شد

حسرت گذاشت بر دل صحرا و تشنه ماند

دنيا چه در برابر خود ديد؟ مشک آب

افتاد در برابر سقا‌ و … تشنه ماند

رازي است راز دوست که غير از لب است و آب

نگشود پيش غير، معما و تشنه ماند

آن ابر تير خوردهء افتاده روي خاک

باريد روي تشنگي ما و تشنه ماند

دريا دويد تا لب عباس و بازگشت

ماهي رسيد تا لب دريا و تشنه ماند