کاه و کاهدان

گـر بـر سرت کلاه نبود آسمـان کـه بود

گر بر تن تو گوشت نبود ، استخوان که بود

سـاقي اگـر به دست تو رطـل گـران نداد 

بـر دوش نـاتـوان تـو بـار گـران کـه بـود

غمنـاک از چه روي نشستي کنـار جـوي              

نـانـي اگـر نـداشـتـي آب روان کـه بـود

رنـگ تـو زرد شـد اگـر از حسـرت پـلـو              

در خـاطـر تـو يـاد پلـو زعفـران کـه بود

پـاي بـرهنـه ي تـو اگـر سوخت بر زمين            

از آفتـاب بـر سـر تـو ســايـبان کـه بـود

در هر نفس وظيفة تـو شـکر نعمت است            

گـر نان نبـود بهـر تو سـوداي نـان که بود

محروم مانده اي ز چه از علـم و مـعـرفـت            

در خـانه ات کتـاب امير ارسـلان که بود

سهمـي اگـر نـداشتي از سيـب اصفـهـان             

در سفره ي تو شلغم گلپايـگـان که بود

در خـوردن گــرسنــگي افـراط کـرده اي           

کـاه از خودت نبود پسر کـاهدان که بود